Στον τρίτο τόμο της "Ιστορίας της βιβλιοθήκης στον Δυτικό Πολιτισμό. Από τον Μέγα Κωνσταντίνο ως τον Καρδινάλιο Βησσαρίωνα", εξετάζουμε τη συνέχεια της βιβλιακής παράδοσης του ελληνορωμαϊκού πολιτισμού, την τύχη που επιφυλάχθηκε στις μνημειακές βιβλιοθήκες του παρελθόντος, άλλα και την αναπαραγωγή και διακίνηση του βιβλίου γενικότερα, από την ανάδειξη της Κωνσταντινούπολης το 330 μ.Χ. σε πρωτεύουσα της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, ως την Άλωσή της το 1453. Η νέα αυτή χριστιανική αυτοκρατορία, που μας είναι γνωστή ως Βυζαντινή, υπήρξε κληρονόμος ενός τεράστιου πνευματικού πλούτου πού αντιπροσώπευε το σύνολο της ελληνορωμαϊκής γραμματείας και ήταν αποθηκευμένος σε κάθε είδους δημόσια ή ιδιωτικού χαρακτήρα βιβλιοθήκη στη Δύση ή την Ανατολή: από την Οικουμενική Βιβλιοθήκη των Πτολεμαίων στην Αλεξάνδρεια ως τις πολυάριθμες αυτοκρατορικές και άλλες βιβλιοθήκες της Ρώμης, και από τις ακαδημαϊκές βιβλιοθήκες των φιλοσοφικών σχολών των Αθηνών ως τις χορηγικές βιβλιοθήκες του Κέλσου και του Ρογκατιανού, στην Έφεσο και τη Θαμουγάνδη αντίστοιχα. [...]

(από τον πρόλογο του βιβλίου)